Μύθος περὶ βασιλέως τὲ καὶ βασιλίσσης – Μέρος Α’
Ἦσαν ποτε βασίλισσα καὶ βασιλεύς καὶ ἡ βασίλισσα ἐβούλετο κόρην σὺν χείλεσι φοινικοῖς, δέρματι λευκῷ ὥς χιόνι, τριξὶν μελαναῖς. Ἡ μοῖρα ἔπεμψε κόρην παρὰ τὴν βασίλισσαν, ἀλλὰ τίκτουσα ἐπέθανε. ἔπειτα δὲ ἐκάλειτο αὐτὴ Χιονάτη.
Διὰ χρόνου ὁ βασιλεῦς κοινὴν γυναῖκα ἐγάμην. Ἀλλὰ ἡ κοινὴ βασίλισσα κακίστη μάγισσα ἦν. Καὶ ἔσοπτρον μαγικὸν εἶχεν. Καθ’ἡμέραν εἰς τὸ ἔσοπτρον ἑαυτὴν ἑώρα καὶ τὸ ἔσοπτρον ἠρώτα ‘τὶ κάλλιστον ἐν τῷ χώρῳ ἂν εἴη’; Καὶ καθ’ἡμέραν τὸ ἔσοπτρον ἀπεκρίνετο ὁμοίως “σὺ ἡ καλλίστη εἶ, καλλίστη εἶ ἐν παντὶ τῷ χώρῳ”.
περίμενε ἐν ῷ διατελῶ γράφων
Ἔγραψα ἐγὼ, Τιμόθεος, χάριν ἀποδίδως τῷ Ἰουλίῳ. παντὰ τὰ σφάλματα αὐτὸς πεποίκηκα.