Μύθος περὶ βασιλέως τὲ καὶ βασιλίσσης – Μέρος Β
Ἦν ἀλλά ποτε, ὅτε Χιονάτη ἕπτα ἔτη ἐγένετο, ἡ κακὴ βασίλισσα ἡ μάγισσα τὸ ἔσοπτρον πάλιν ἠρώτησε τὸ αὐτὸ ἐρώτημα. Καὶ τὸ ἔσοπτρον ἀπεκρίθην ὅτι ἡ Χιονάτη ἡ καλλίστη ἐν τῷ χώρῳ. Διὰ τοῦτο ἡ βασίλισσα ἡ μάγισσα κυνηγόν ἐκάλησε ὥστε τὴν Χιονάτην ἀποκτεῖναι. Ὁ δὲ κυνηγὸς τῇ Χιονάτῃ εἴς ὑλήν τινα ἡγήσατο.
Ἐν τῇ ὑλῇ, ὅτε ὁ κυνηγὸς τὴν Χιονάτην ἔμελλε ἀποκτεῖναι, αὐτὴ εἶπε “παρακαλῶ, μὴ ἀπόκτεινόν με. Ἐγὼ γὰρ αἰτία οὐκ εἰμι.” Ὁ δὲ κυνηγός τοὺς λόγους τῆς κόρης ἤκουε καὶ τὴν κόρην ἠλευθέρωσεν.
Ἡ Χιονάτη πόρρω διὰ τὴν ὕλην ἔδραμε. Ἡ δὲ κόρη μικρὰν οἰκίαν ηὕρε καὶ εἰς αὐτὴν εἰσῆλθεν.
Σῖτον ἥυρε καὶ τὸν σῖτον ἔφαγε καὶ κλῖνην ἥυρε καὶ ἐπὶ τῆς κλίνης ἐκάθευδε. Εἶτα δὲ οἱ οἰκήτωρες, ἕπτα νᾶνοι, πρὸς τὴν οἰκίαν ὑπέστρεψον τὲ καὶ τὴν κόρην εὕροντες ὠργίσαντο. Εἶτα ἡ Χιονάτη ἑαυτὴν ἐπῆρεν καὶ βλέπων τοὺς νάννους ὀργιζομένους εἶπε “μὴ ὀργίζεσθε, διότι ταλαίπωρα κόρη εἰμι.” Οἱ νᾶννοι τὴν Χιονάτην ᾠκτείρησον καὶ ἐν τῇ οἰκίᾳ τὴν κόρην ἕων μένειν.
περίμενε ἐν ῷ διατελῶ γράφων
Ἔγραψα ἐγὼ, Τιμόθεος, χάριν ἀποδίδως τῷ Ἰουλίῳ. παντὰ τὰ σφάλματα αὐτὸς πεποίκηκα.