Μύθος τις περὶ τοῦ Θησέως – Μέρος B’
Καὶ δὴ καί ποτε ἐν τούτῷ τῷ χρόνῳ ὁ Θησεύς φησὶ τῷ Αἰγέι ὅτι βούλεται ἐλθεῖνἔρχεσθαι σὺν τοῖς νέοις Ἀθηναίοις ὥστε ἀποκτείνειν τὸν Μινώταυρον, τὸ μέγα τέρας, ἐν τῷ λαβυρίνθῳ, καίπερ τοῦτο χαλεπὸν πρᾶγμα ὄν.
Ἔτι ἓν πρᾶγμα: Διὰ τί βούλεται ὁ Θησεὺς κομίζειν τοὺς ἑταίρους εἰς Κρήτην, εἰς θάνατον δυνατόν;
Διότι οὐ βούλεται ἀποθνῇσκειν τοὺς ἑταίρους ὑπὸ τῶν χείρων τοῦ Μινωταύρου. Ὁ Αἴγευς οὐ χαίρει, ἀλλ’ἀποκρίνεται τῷ Θησεῖ: “ἔξεστι σοι τοῦτο τὸ ἔτος κομίζειν τοὺς ἑταίρους εἰς Κρήτην!” Εἶτα δὲ οῦν ὁ Θησεὺς καὶ οἱ ἑταίροι ἦλθον εἰς Κρήτην κατὰ πλοίον. Ὅταν ἀφίκοντο, ὁ Μίνως καὶ ἡ θυγατὴρ αὐτοῦ Ἀριάδνη καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ βλέπουσι τοὺς Ἀθηναίους καὶ τίθησιν αὐτοὺς εἰς δεσμοτήριον.
Ἡ Ἀριάδνη ὅταν βλέπει τὸν Θησέα ἐνόμιζεν ὅτι καλὸς κἀγαθὸς ἐστιν καὶ ἐρᾷ αὐτὸν. Διὰ τοῦτο ἦλθεν εἰς τὸ δεσμοτήριον ταύτης τῆς ἑσπέρας καὶ λέγει τῷ Θησεῖ ” Δίδωμί σοι λίνον καὶ ξίφος ὥστε ἀποκτείνειν τὸν Μινώταυρον καὶ εὑρίσκειν ὅδον ἐκ τοῦ λαβυρίνθου”.
περίμενε ἐν ῷ διατελῶ γράφων
Ἔγραψα ἐγὼ, Τιμόθεος, χάριν ἀποδίδως τῷ Ἰουλίῳ. παντὰ τὰ σφάλματα αὐτὸς πεποίκηκα.